ωποκέφαλος

-η, -ο, Ν

ιατρ. τερατογενής διάπλαση στην οποία υπάρχει ένας οφθαλμός, τα αφτιά βρίσκονται κάτω από το πρόσωπο, η άνω γνάθος είναι ατροφική, ενώ η κάτω είναι ανύπαρκτη.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. γαλλ. opocephale (< ὠπή + κεφαλή)].